Każda celebracja mszy świętej ma prowadzić nas do świadomego, czynnego i pełnego w niej uczestnictwa, obejmującego zarówno duszę, jak i ciało. Powinna wzmacniać wiarę, ożywiać nadzieję i rozpalać miłość. Wymaga zatem uprzedniego, osobistego przygotowania. Święty Filip Neri pouczał, że kto staje na modlitwie bez przygotowania, podobny jest do ptaka, który chce latać, a jeszcze nie jest do tego gotowy. Przygotowanie do pełnego uczestnictwa wymaga zbadania stanu swej duszy.

Pomocą w owocnym przeżyciu liturgii jest odpowiednie, wcześniejsze przygotowanie poprzez modlitwę, wyciszenie, przeczytanie czytań mszalnych z danego dnia. Na spotkanie z Bogiem należy przygotować serce i umysł przez wzbudzenie własnych intencji. Zaleca się, aby upraszać wstawiennictwa Matki Bożej i świętych, aby godnie uczestniczyć we mszy świętej.

Od strony zewnętrznej ważne jest także, abyśmy zadbali o odpowiedni ubiór godny naszego uczestnictwa w liturgii oraz miejsca świętego jakim jest kościół.

Wierni przyjmujący Eucharystię zobowiązani są do zachowania postu eucharystycznego. Powinni powstrzymać się przez godzinę przed Komunią Świętą od jakiegokolwiek pokarmu i napoju, z wyjątkiem wody i lekarstwa. Osoby w podeszłym wieku oraz chorzy, jak również ci, którzy się nimi opiekują, mogą przyjąć Eucharystię, zachowując posteucharystyczy jedynie 15 min przed przyjęciem Komunii św.

Eucharystia może być sprawowana i udzielana każdego dnia o dowolnej porze, z wyjątkiem trzech ostatnich dni Wielkiego Tygodnia (Wielkiego Czwartku Piątku i Soboty), gdzie szczegółowo określają to przepisy liturgiczne. W niedziele i święta nakazane wierni mają obowiązek uczestnictwa we mszy św.. Obowiązek ten mogą wypełnić również uczestnicząc we mszy św. wieczorem w przeddzień niedzieli lub święta nakazanego.

Mszę św. można celebrować w miejscu świętym czyli kościele, kaplicy lub na cmentarzu. Jest to miejsce przeznaczone do sprawowania liturgii poprzez akt poświęcenia lub błogosławieństwa. W konkretnym wypadku, gdy wymaga tego konieczność, można sprawować Eucharystię w innym – ale zawsze godnym – miejscu.

Uczyńmy wszytko, aby indywidualne przygotowanie do liturgii było świadectwem wiary w rzeczywistość, w której bierzemy udział.

Ponieważ w ostatnim czasie pojawia się coraz częściej problem z tym do jakiej parafii należę? gdzie jest moja parafia? pragnę przypomnieć parę informacji. Mieszkamy gdzie indziej, zameldowani jesteśmy gdzie indziej, a chodzimy do kościoła jeszcze gdzie indziej. Jeśli dodamy do tego sytuacje częstych wyjazdów za granicę, pytanie staje się na pewno uzasadnione. Co mówi na ten temat Kodeks Prawa Kanoniczego:

kan. 102 – § 1. Zamieszkanie stałe nabywa się takim przebywaniem na terytorium jakiejś parafii (…), które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam na stałe, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo trwało przez pełnych pięć lat.

§ 2. Tymczasowe zamieszkanie nabywa się przez takie przebywanie na terenie jakiejś parafii (…), które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam przynajmniej przez trzy miesiące, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo przedłużyło się rzeczywiście do trzech miesięcy.

kan. 107 – § 1. Zarówno przez zamieszkanie stałe jak i tymczasowe, każdy uzyskuje własnego proboszcza (…).

Wnioski z powyższego zestawienia kanonów są następujące: Prawo Kanoniczne nie posługuje się pojęciem „zameldowania”. Przynależność do parafii zależy od „zamieszkania” czyli faktycznego przebywania na terytorium parafii, a nie od miejsca gdzie się jest zameldowanym, było się ochrzczonym, u I Komunii, bierzmowania albo brało ślub, czy „czuję, że tu jest moja parafia”, albo gdzie mieszkają rodzice, czy samemu mieszkało się w młodości. Dlatego, wszelkie formalności związane z sakramentami chrztu dzieci, I Komunii św., bierzmowania, albo też swojego małżeństwa czy wystawienia zaświadczenia dla ojca lub matki chrzestnej należy, zgodnie z przepisami Prawa Kanoniczego, zgłaszać w parafii swojego faktycznego zamieszkania.

Stąd bardzo ważny jest kontakt ze swoją parafią, obecność wiernych podczas wizyty duszpasterskiej, jako potwierdzenie przebywania na terytorium parafii.

Jezus oddał za nas życie na krzyżu. Przelał zbawczą Krew, aby obmyć nas z grzechu. Chrzest św. jest zanurzeniem w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa; gdy kapłan chrzci, działa w nim Chrystus. Znakiem wody wyraża i urzeczywistnia obmycie osoby Krwią Przenajświętszą. Jak uczy Kościół, chrzest jest bramą sakramentów, gdyż uwalnia ludzi od grzechów, odradza jako dzieci Boże i przez upodobnienie do Chrystusa niezniszczalnym charakterem włącza ich do Kościoła (por. kan. 849 Kodeksu Prawa Kanonicznego).

Chrzest to jest rzeczywiste wprowadzenie dziecka na bardzo trudną i stromą ścieżkę życia religijnego. Dlatego Kościół święty stawia przy rodzicach chrzestnych, którzy swoim życiem, postawą, odpowiedzialnością i troską o katolickie wychowanie dzieci mają wspierać rodziców. O rodzicach chrzestnych można znaleźć konkretne wskazanie w Kodeksie Prawa Kanonicznego kan. 874, a zwłaszcza w pkt. 3. Czytamy tam m.in.: Do przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten kto: (…) jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić.

Rodzice chrzestni mają zatem nie tylko być obecni fizycznie przy dziecku w chwili chrztu św. czy w różnych chwilach jego życia, nie tylko kupić prezent na I Komunię czy przynieść kopertę na wesele. Oni mają mu towarzyszyć przed Bogiem w modlitwie i osobistym sakramentalnym spotkaniu z Dawcą życia. Inaczej nazwa „ojciec czy matka chrzestna” byłaby pustym hasłem, a nie o to przecież chodzi. Jeśli osoba jest dobra z natury to wspaniale. Dla chrześcijan jednak to za mało; po to Jezus jest pośród nas w sakramentach, abyśmy w nich Go spotykali, nimi się umacniali. Dlatego rodzic chrzestny ma najpierw sam prowadzić życie religijne (uczestniczyć w coniedzielnej mszy św., przystępować do spowiedzi, codziennie się modlić), bo w czasie chrztu jest pytany przez kapłana czy jesteś gotowy pomagać rodzicom tego dziecka w wypełnianiu ich obowiązków (wychowania w wierze, zachowania Bożych przykazań, miłowania Boga i bliźniego) zobowiązuje się do dawania i dziecku, i jego rodzicom świadectwa swojego życia w Bogu. Jeśli rodzice chrzestni nie są bierzmowani, to brakuje im istotnej pomocy we współdziałaniu z Duchem Świętym w życiu modlitwy i rozwoju osobistej świętości. Jeśli żyją w związku niesakramentalnym, jeśli nie uczestniczą systematycznie w niedzielnej mszy św., nie znają podstawowych prawd katechizmowych to nie żyją według zasad wiary katolickiej czyli nie mogą spełniać funkcji rodziców chrzestnych.

Dlatego też nie każdy może być rodzicem chrzestnym. Tak jak nie każdy może być lekarzem, nauczycielem, adwokatem, dyrektorem, nie każdy może zawrzeć małżeństwo – tylko ten kto spełnia określone warunki. Ksiądz zatem ma prawo, a nawet obowiązek zweryfikować czy kandydat spełnia warunki, a w szczególnych sytuacjach może odmówić zgody na kandydaturę chrzestnego czy chrzestnej, jeśli osoba ta nie spełnia stawianych wymogów. Do bycia rodzicem chrzestnym nie wystarczy zatem zaświadczenie, że ktoś był bierzmowany (bo to tylko jeden z warunków), ale wymagane jest specjalne zaświadczenie dla rodzica chrzestnego.